<p class="ql-block">春,總是以她獨有的溫柔與絢爛,悄然在時光的畫卷上鋪陳。然而,當谷雨的細雨綿綿,輕拂過每一寸土地,我們不禁感嘆,春,亦將殘。</p><p class="ql-block">—【01】—</p><p class="ql-block">又是春殘也,如何出翠幃?</p><p class="ql-block">落花人獨立,微雨燕雙飛。</p><p class="ql-block">寓目魂將斷,經(jīng)年夢亦非。</p><p class="ql-block">那堪向愁夕,蕭颯暮蟬輝。</p><p class="ql-block">——五代·翁宏《春殘》</p><p class="ql-block">春色行至尾聲,綠紗簾內(nèi)的人遲遲不愿掀開帷帳,卻難掩那一抹淡淡的憂傷。</p><p class="ql-block">窗外,落花簌簌如雨,她獨自立于庭前,心緒難平,看微雨中雙燕掠過檐角,翅尖沾了雨珠,也沾了零落的殘紅。</p><p class="ql-block">望著這一幕,魂魄似要斷裂,往昔的夢境也變得模糊不清。</p><p class="ql-block">仿佛望盡了半生漂泊,舊夢如碎鏡。</p><p class="ql-block">夜幕降臨,愁緒更濃,那凄清的暮蟬聲,如同心中的嘆息,回響在無盡的夜空。</p><p class="ql-block">原來春殘不是倏然而至,而是從第一片花瓣墜地時便悄然倒數(shù),直至心間蓄滿涼意,方知歲月從不等人垂憐。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">—【02】—</p><p class="ql-block">暫駐征輪野店間,悠悠時節(jié)又春殘。</p><p class="ql-block">落花風急宿酲解,芳草雨昏春夢寒。</p><p class="ql-block">慙逐利名頭易白,欲眠云水志猶難。</p><p class="ql-block">卻憐村寺僧相引,閑上虛樓共倚欄。</p><p class="ql-block">——唐·李中《晚春客次偶吟》</p><p class="ql-block">車馬暫駐野店小憩,悠悠時節(jié),春殘的風裹著落花撲入行囊。</p><p class="ql-block">風急花落,宿醉初醒,卻解不開眉間倦色。</p><p class="ql-block">急風掃過殘紅,芳草在冷雨中瑟縮,連春夢也染了寒意。</p><p class="ql-block">在這漂泊的日子里,追逐名利半生,白發(fā)早生,想歸隱云水,卻難舍塵網(wǎng)。</p><p class="ql-block">然而,村寺僧人的熱情相引,卻讓我在這春殘之時,得以閑上虛樓,共倚欄桿,品味這份難得的寧靜與淡泊。</p><p class="ql-block">忽見村寺老僧熱情相引,讓我在這春殘之時,得以閑上虛樓,共倚欄桿,品味這份難得的寧靜與淡泊。</p><p class="ql-block">遠處山色空濛,近處炊煙輕散,這一瞬,春殘的愁緒竟被鐘聲蕩成漣漪;</p><p class="ql-block">原來放下執(zhí)念,荒徑亦可成桃源。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">—【03】—</p><p class="ql-block">春殘何事苦思鄉(xiāng),病里梳頭恨最長。</p><p class="ql-block">梁燕語多終日在,薔薇風細一簾香。</p><p class="ql-block">——宋·李清照《春殘》</p><p class="ql-block">春殘之時,為何如此苦苦思鄉(xiāng)?</p><p class="ql-block">病榻上的春殘最是磨人,勉強梳起白發(fā),每一縷都纏著鄉(xiāng)愁,恨意綿長。</p><p class="ql-block">梁間舊燕不知離恨,整日啁啾如昔;</p><p class="ql-block">薔薇細風穿簾而過,暗香猶在,卻再無當年賭書潑茶的興致。</p><p class="ql-block">春殘像一場無聲的告別,故鄉(xiāng)遠了,故人散了,連鏡中容顏也成了陌生客。</p><p class="ql-block">唯有燕語與花香,固執(zhí)地守著回憶,提醒她曾有過鮮衣怒馬的青春,與此刻孑然一身的暮年,隔著整整一生凋零的距離。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">—【04】—</p><p class="ql-block">老墮空山里,春殘白日長。</p><p class="ql-block">庸醫(yī)司性命,俗子議文章。</p><p class="ql-block">燭映一池墨,風飄半篆香。</p><p class="ql-block">個中有佳處,袖手看人忙。</p><p class="ql-block">——宋·陸游《春殘》</p><p class="ql-block">老墮空山深處,暮色漫上老者的衣襟。</p><p class="ql-block">春殘的白日被歲月拉得綿長,庸醫(yī)判人生死,俗子論詩短長,世態(tài)炎涼,人心不古。</p><p class="ql-block">然而,在這紛擾的塵世中,我卻能找到一片屬于自己的寧靜。</p><p class="ql-block">燭火搖曳,獨守一池墨影,風輕輕吹過,半篆殘香裊裊升起。</p><p class="ql-block">世間的喧囂與他無關(guān),個中滋味,唯有自知,只袖手旁觀,靜看世人奔忙,心中卻是一片淡然。</p><p class="ql-block">春殘的荒蕪里,自有孤絕的清歡,是獨釣寒江的倔強,亦是老梅抱雪的孤傲。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block">—【05】—</p><p class="ql-block">石鏡山前送落暉,春殘回首倍依依。</p><p class="ql-block">時平壯士無功老,鄉(xiāng)遠征人有夢歸。</p><p class="ql-block">苜蓿苗侵官道合,蕪菁花入麥畦稀。</p><p class="ql-block">倦游自笑摧頹甚,誰記飛鷹醉打圍。</p><p class="ql-block">——宋·陸游《春殘》</p><p class="ql-block">石鏡山前,落日余暉如血,春殘之際,回首往事,心中倍感依依。</p><p class="ql-block">時局太平,回首故土,壯士卻無功而老,鄉(xiāng)遠征人,有夢難歸。</p><p class="ql-block">徒留苜蓿苗侵占了官道,蕪菁花稀疏地落在麥畦里。</p><p class="ql-block">麥田青黃間,昔年飛鷹逐獵的豪情,已成醉后笑談。</p><p class="ql-block">自嘲半生倦游,身似枯蓬,摧頹不堪,誰還記得當年那個飛鷹醉打圍的少年?</p><p class="ql-block">歲月雖逝,心中的那份豪情,卻從未老去。</p><p class="ql-block">春殘是一面斑駁的銅鏡,照見少年意氣與暮年頹唐,而山河不語,只將殘陽碾作塵煙。</p><p class="ql-block">—【06】—</p><p class="ql-block">簾外落花萬點,枝頭啼鳥一聲。</p><p class="ql-block">喚轉(zhuǎn)枕邊春夢,倚蘭終日凝情。</p><p class="ql-block">——宋·張玉孃《春殘》</p><p class="ql-block">簾外,落花萬點,如同破碎的夢,輕輕飄落。</p><p class="ql-block">枝頭,孤鳥一聲啼,驚碎枕畔殘夢。</p><p class="ql-block">春夢醒來,心中滿是惆悵,倚著闌干終日凝望遠方,任衣袂沾滿花香,眼底蓄起暮云愁。</p><p class="ql-block">春殘的午后,連光影都慵懶,仿佛時光在此擱淺。</p><p class="ql-block">落花與鳥鳴皆是過客,唯余空庭寂寂,將未盡的相思織成一張網(wǎng),網(wǎng)住風,網(wǎng)住香,卻網(wǎng)不住一寸逝去的春光。</p><p class="ql-block">—【07】—</p><p class="ql-block">景為春時短,愁隨別夜長。</p><p class="ql-block">暫棋寧號隱,輕醉不成鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block">風雨曾通夕,莓苔有眾芳。</p><p class="ql-block">落花如便去,樓上即河梁。</p><p class="ql-block">——唐·唐彥謙《春殘》</p><p class="ql-block">春景短暫如朝露,離別的愁緒卻讓這夜晚時光格外漫長。</p><p class="ql-block">暫弈幾局也只是暫解愁緒,卻難以稱作隱居士那般超脫,淺醉幾杯不成說是進入了醉鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block">暮春的風雨日夜不停,而那不堪風雨摧殘的春花,也迅速零落成殤,全都散落在蒼綠的莓苔之上。</p><p class="ql-block">若落花能載愁而去,那么這樓臺便是送春歸去的河梁;</p><p class="ql-block">此去天涯,再無桃李共醉,唯有殘香如故人信箋,在暮色中輕輕飄散。</p><p class="ql-block">—【08】—</p><p class="ql-block">林端啼鴃損年芳,洞口空憐野水香。</p><p class="ql-block">人與落英兼寂寞,蝶隨飛絮兩彷徨。</p><p class="ql-block">不因花事榮枯易,未覺春工代謝忙。</p><p class="ql-block">卻愛晚來風日暖,綠陰十丈漾橫塘。</p><p class="ql-block">——宋·羅與之《春殘》</p><p class="ql-block">林梢,鴃鳥啼鳴哀切,聲聲斷腸,似在悼念逝去的韶光。</p><p class="ql-block">洞口旁,野水空自潺潺流淌,殘香散入風中,卻無人欣賞。</p><p class="ql-block">人與落花皆陷入陷孤寂之中,蝶與飛絮共舞彷徨。</p><p class="ql-block">花開花落本是尋常,春去春來何曾匆忙?</p><p class="ql-block">偏是人心難舍絢爛,總將凋零看作滄桑。</p><p class="ql-block">暮色漸暖時,卻獨愛綠蔭十丈的橫塘,多了幾分寧靜與安詳。</p><p class="ql-block">春殘未必盡悲涼,蕭疏處,自有綿長余韻,如老茶回甘,愈品愈深。</p><p class="ql-block">—【09】—</p><p class="ql-block">珠簾怕卷春殘景。</p><p class="ql-block">小雨牡丹零欲盡。</p><p class="ql-block">庭軒悄悄燕高空,風飄絮、綠苔侵徑。</p><p class="ql-block">欲將幽恨傳愁信。</p><p class="ql-block">——宋·杜安世《玉闌干》</p><p class="ql-block">珠簾半卷,怕驚動簾外將盡的春色。</p><p class="ql-block">簾外,細雨斜織,牡丹垂首,最后一瓣殘紅零落成泥。</p><p class="ql-block">庭軒空寂,只有那雙燕子,輕盈地穿梭于高空,似乎在尋找著什么,又似乎在告別著什么。</p><p class="ql-block">風,帶著幾分涼意,吹散了柳絮,在空中漫無目的地飄蕩,最終,裹著愁緒,零落成苔痕,悄然漫上石徑。</p><p class="ql-block">詩人欲提筆寫盡幽恨,可墨未研,紙先濕;</p><p class="ql-block">原來春殘的嘆息太重,連鴻雁也馱不動。</p><p class="ql-block">不如封存心事,任東風碾作塵泥,待來年新蕊初綻時,再與故人共讀這一卷無字的愁。</p>