<p class="ql-block">宋詞,是中國文學(xué)史上的一顆璀璨明珠,與唐詩并稱雙絕。</p><p class="ql-block">宋朝自公元960年建立到公元1279年滅亡,從繁榮昌盛到偏居一隅,前后319年的歷史,不是一本《全宋詞》就能說清道明的,但卻可 以它為那根牽引的線,挑出最經(jīng)典的詞,再加上那些被劃分到《全唐詩》里的五代詞,帶你一覽宋朝的無限風光和宋詞的旖旎多情。</p> <p class="ql-block"><b>五代詞</b></p><p class="ql-block"><b>馮延巳——“堂廡特大”,開宋詞風氣之先</b></p><p class="ql-block">馮詞多寫閑情逸致,文人氣息濃厚,多憂患意識,是開宋詞風氣之先的關(guān)鍵人物。馮延巳詞,晏同叔得其俊,歐陽永叔得其深。</p><p class="ql-block"><b>《蝶戀花》</b></p><p class="ql-block">誰道閑情拋棄久?每到春來,惆悵還依舊。</p><p class="ql-block">日日花前常病酒,不辭鏡里朱顏瘦。</p><p class="ql-block">河畔青蕪堤上柳,為問新愁,何事年年有?</p><p class="ql-block">獨立小橋風滿袖,平林新月人歸后。</p><p class="ql-block"><b>李煜——“詞家王孟”,變伶工之詞為士大夫之詞</b></p><p class="ql-block">詞至李后主而眼界始大,感慨遂深,遂變伶工之詞而為士大夫之詞。他以一己之力,開辟了宋詞的一代江山。</p><p class="ql-block"><b>《虞美人·春花秋月何時了》</b></p><p class="ql-block">春花秋月何時了,往事知多少?</p><p class="ql-block">小樓昨夜又東風,故國不堪回首月明中!</p><p class="ql-block">雕欄玉砌應(yīng)猶在,只是朱顏改。</p><p class="ql-block">問君能有幾多愁?恰似一江春水向東流。</p> <p class="ql-block"><b>北宋</b></p><p class="ql-block"><b>晏殊——富貴閑雅,開創(chuàng)北宋婉約詞風</b></p><p class="ql-block">晏殊吸收了南唐“花間派”和馮延巳的典雅流麗詞風,開創(chuàng)北宋婉約詞風,被稱為“北宋倚聲家之初袓”。</p><p class="ql-block"><b>《浣溪沙》</b></p><p class="ql-block">一曲新詞酒一杯,去年天氣舊亭臺。</p><p class="ql-block">夕陽西下幾時回?</p><p class="ql-block">無可奈何花落去,似曾相識燕歸來。</p><p class="ql-block">小園香徑獨徘徊。</p><p class="ql-block"><b>歐陽修——雅俗并存,擴大了詞的抒情功能</b></p><p class="ql-block">他因循中求變,擴大了詞的抒情功能,用詞抒發(fā)自我的人生感受,改變了詞的審美趣味,朝著通俗化的方向開拓。</p><p class="ql-block"><b>《浪淘沙》</b></p><p class="ql-block">把酒祝東風,且共從容。</p><p class="ql-block">垂楊紫陌洛城東。</p><p class="ql-block">總是當時攜手處,游遍芳叢。</p><p class="ql-block">聚散苦匆匆,此恨無窮。</p><p class="ql-block">今年花勝去年紅。</p><p class="ql-block">可惜明年花更好,知與誰同?</p><p class="ql-block"><b>范仲淹——在宋詞的發(fā)展中起著承前啟后的重要作用</b></p><p class="ql-block">范仲淹于仁宗年間登上詞壇,其詞作內(nèi)容和風格豐富多樣,有直接寫艷情者,也有跳出艷情之外者,正是過渡時期遺留下來的深刻痕跡。《漁家傲·秋思》一詞的內(nèi)容和風格直接影響到宋代豪放詞和愛國詞的創(chuàng)作,為詞世界開辟了嶄新的審美境界,也開啟了宋詞貼近社會生活和現(xiàn)實人生的創(chuàng)作方向。</p><p class="ql-block"><b>《漁家傲· 秋思》</b></p><p class="ql-block">塞下秋來風景異,衡陽雁去無留意。</p><p class="ql-block">四面邊聲連角起。千嶂里,長煙落日孤城閉。</p><p class="ql-block">濁酒一杯家萬里,燕然未勒歸無計。</p><p class="ql-block">羌管悠悠霜滿地。人不寐 ,將軍白發(fā)征夫淚。</p><p class="ql-block"><b>張先——善于以工巧之筆表現(xiàn)一種朦朧的美</b></p><p class="ql-block">詞與柳永齊名,擅長小令,亦作慢詞。其詞意韻恬淡,意象繁富,內(nèi)在凝練,于兩宋婉約詞史上影響巨大,他是使詞由小令轉(zhuǎn)向慢詞的過渡過程中的一個不能忽視的功臣。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>《天仙子》</b></p><p class="ql-block">水調(diào)數(shù)聲持酒聽,午醉醒來愁未醒。</p><p class="ql-block">送春春去幾時回?</p><p class="ql-block">臨晚鏡,傷流景,往事後期空記省。</p><p class="ql-block">沙上并禽池上暝,云破月來花弄影。</p><p class="ql-block">重重簾幕密遮燈,</p><p class="ql-block">風不定,人初靜,明日落紅應(yīng)滿徑。</p><p class="ql-block"><b>柳永——“骫骳(wěi bèi)從俗,天下詠之”,第一位對詞進行全面革新的詞人</b></p><p class="ql-block">他是第一位對宋詞進行全面革新的詞人,也是兩宋詞壇上他用詞調(diào)最多的詞人。他一舉打破一人一生就幾首詞的境況,以213首詞,133種詞調(diào),一百多種首創(chuàng)詞牌,為以后的詞人留下了一座詞調(diào)的高山和寶庫。他大力創(chuàng)作慢詞,將敷陳其事的賦法移植于詞,同時充分運用俚詞俗語,對宋詞的發(fā)展產(chǎn)生了深遠的影響。</p><p class="ql-block"><b>《雨霖鈴·寒蟬凄切》</b></p><p class="ql-block">寒蟬凄切,對長亭晚,驟雨初歇。</p><p class="ql-block">都門帳飲無緒,留戀處,蘭舟催發(fā)。</p><p class="ql-block">執(zhí)手相看淚眼,竟無語凝噎。</p><p class="ql-block">念去去,千里煙波,暮靄沉沉楚天闊。</p><p class="ql-block">多情自古傷離別,更那堪冷落清秋節(jié)!</p><p class="ql-block">今宵酒醒何處?楊柳岸,曉風殘月。</p><p class="ql-block">此去經(jīng)年,應(yīng)是良辰好景虛設(shè)。</p><p class="ql-block">便縱有千種風情,更與何人說?</p><p class="ql-block"><b>《蝶戀花》</b></p><p class="ql-block">佇倚危樓風細細,</p><p class="ql-block">望極春愁,黯黯生天際。</p><p class="ql-block">草色煙光殘照里,無言誰會憑闌意。</p><p class="ql-block">擬把疏狂圖一醉,</p><p class="ql-block">對酒當歌,強樂還無味。</p><p class="ql-block">衣帶漸寬終不悔,為伊消得人憔悴。</p><p class="ql-block"><b>王安石——豪放詞之先聲,開拓詞境的嘗試</b></p><p class="ql-block">其抒情的詞作,寫物詠懷,多選空闊蒼茫、淡遠純樸的形象,營造出一個士大夫文人特有的情致世界?!豆鹬ο恪そ鹆陸压拧芬辉~,豪縱沉郁,同范仲淹的《漁家傲·塞下秋來風景異》共開豪放詞之先聲。</p><p class="ql-block"><b>《桂枝香·金陵懷古》</b></p><p class="ql-block">登臨送目,正故國晚秋,天氣初肅。</p><p class="ql-block">千里澄江似練,翠峰如簇。</p><p class="ql-block">歸帆去棹殘陽里,背西風,酒旗斜矗。</p><p class="ql-block">彩舟云淡,星河鷺起,畫圖難足。</p><p class="ql-block">念往昔,繁華競逐,嘆門外樓頭,悲恨相續(xù)。</p><p class="ql-block">千古憑高對此,謾?quán)禈s辱。</p><p class="ql-block">六朝舊事隨流水,但寒煙衰草凝綠。</p><p class="ql-block">至今商女,時時猶唱,后庭遺曲。</p> <p class="ql-block"><b>蘇軾——“新天下耳目”,開創(chuàng)豪放派詞作的先河</b></p><p class="ql-block">他首度開創(chuàng)了豪放派詞作的先河,繼柳永之后對詞體進行了全面的改革,提高了詞的文學(xué)地位,使詞轉(zhuǎn)變?yōu)橐环N獨立的抒情詩體,從根本上改變了詞史的發(fā)展方向。</p><p class="ql-block"><b>《念奴嬌·赤壁懷古》</b></p><p class="ql-block">大江東去,浪淘盡,千古風流人物。</p><p class="ql-block">故壘西邊,人道是:三國周郎赤壁。</p><p class="ql-block">亂石穿空,驚濤拍岸,卷起千堆雪。</p><p class="ql-block">江山如畫,一時多少豪杰。</p><p class="ql-block">遙想公瑾當年,小喬初嫁了,雄姿英發(fā)。</p><p class="ql-block">羽扇綸巾,談笑間檣櫓灰飛煙滅。</p><p class="ql-block">故國神游,多情應(yīng)笑我,早生華發(fā)。</p><p class="ql-block">人生如夢,一尊還酹江月。</p><p class="ql-block"><b>《水調(diào)歌頭·明月幾時有》</b></p><p class="ql-block">丙辰中秋,歡飲達旦,大醉,作此篇,兼懷子由。</p><p class="ql-block">明月幾時有?把酒問青天。</p><p class="ql-block">不知天上宮闕,今夕是何年。</p><p class="ql-block">我欲乘風歸去,又恐瓊樓玉宇,高處不勝寒。</p><p class="ql-block">起舞弄清影,何似在人間。</p><p class="ql-block">轉(zhuǎn)朱閣,低綺戶,照無眠。</p><p class="ql-block">不應(yīng)有恨,何事長向別時圓?</p><p class="ql-block">人有悲歡離合,月有陰晴圓缺,此事古難全。</p><p class="ql-block">但愿人長久,千里共嬋娟。</p> <p class="ql-block"><b>晏幾道——小令圣手,婉約派詞人的代表人物</b></p><p class="ql-block">他尤擅寫小令,語言清麗,感情真摯,是婉約派詞人的代表人物。</p><p class="ql-block"><b>《鷓鴣天》</b></p><p class="ql-block">彩袖殷勤捧玉鐘,當年拚卻醉顏紅。</p><p class="ql-block">舞低楊柳樓心月,歌盡桃花扇底風。</p><p class="ql-block">從別后,憶相逢,幾回魂夢與君同。</p><p class="ql-block">今宵剩把銀釭照,猶恐相逢是夢中。</p><p class="ql-block"><b>秦觀——情韻兼勝,婉約派代表詞人</b></p><p class="ql-block">他的詞委婉含蓄,清麗雅淡,沒有沿襲老師蘇軾的豪放詞風,卻成為了婉約派的掌門人。一首《滿庭芳》,讓他有了“山抹微云學(xué)士”的美稱。</p><p class="ql-block"><b>《鵲橋仙·纖云弄巧》</b></p><p class="ql-block">纖云弄巧,飛星傳恨,銀漢迢迢暗度。</p><p class="ql-block">金風玉露一相逢,便勝卻人間無數(shù)。</p><p class="ql-block">柔情似水,佳期如夢,忍顧鵲橋歸路。</p><p class="ql-block">兩情若是久長時,又豈在朝朝暮暮。</p><p class="ql-block"><b>《滿庭芳》</b></p><p class="ql-block">山抹微云,天連衰草,畫角聲斷譙門。</p><p class="ql-block">暫停征棹,聊共引離尊。</p><p class="ql-block">多少蓬萊舊事,空回首、煙靄紛紛。</p><p class="ql-block">斜陽外,寒鴉萬點,流水繞孤村。</p><p class="ql-block">消魂當此際,香囊暗解,羅帶輕分。</p><p class="ql-block">謾贏得、青樓薄幸名存。</p><p class="ql-block">此去何時見也?襟袖上、空惹啼痕。</p><p class="ql-block">傷情處,高城望斷,燈火已黃昏。 </p> <p class="ql-block"><b>賀鑄——深婉密麗,兼有豪放婉約二派之長</b></p><p class="ql-block">其詞風格豐富多樣,兼有豪放婉約二派之長,長于錘煉語言并善融化前人成句,用韻特嚴,富有節(jié)奏感和音樂美。</p><p class="ql-block"><b>《青玉案》</b></p><p class="ql-block">凌波不過橫塘路,但目送、芳塵去。</p><p class="ql-block">錦瑟華年誰與度?</p><p class="ql-block">月橋花院,瑣窗朱戶,只有春知處。</p><p class="ql-block">飛云冉冉蘅皋暮,彩筆新題斷腸句。</p><p class="ql-block">試問閑情都幾許?</p><p class="ql-block">一川煙草,滿城風絮,梅子黃時雨。</p><p class="ql-block"><b>周邦彥——“詞至美成,乃有大宗”,婉約詞之集大成者</b></p><p class="ql-block">婉約詞之集大成者,繼承前人,吸收提煉,發(fā)揚光大,為婉約詞的發(fā)展作出了貢獻。他創(chuàng)出整飭字句的格律派之風,使婉約詞在藝術(shù)上走向高峰。</p><p class="ql-block"><b>《蘇幕遮》</b></p><p class="ql-block">燎沉香,消溽暑。鳥雀呼晴,侵曉窺檐語。</p><p class="ql-block">葉上初陽干宿雨、水面清圓,一一風荷舉。</p><p class="ql-block">故鄉(xiāng)遙,何日去。家住吳門,久作長安旅。</p><p class="ql-block">五月漁郎相憶否。小楫輕舟,夢入芙蓉浦。</p> <p class="ql-block"><b>南宋</b></p><p class="ql-block"><b>趙佶——“諸事皆能,獨不能為君耳”,承前代文風,創(chuàng)作宮詞佳篇</b></p><p class="ql-block">作為詞人,他繼承前代文風,創(chuàng)作了許多膾炙人口的宮詞,北擄之后,他的經(jīng)歷讓他寫下了許多千古名篇。</p><p class="ql-block"><b>《燕山亭·北行見杏花》</b></p><p class="ql-block">裁剪冰綃,輕疊數(shù)重,淡著胭脂勻注。</p><p class="ql-block">新樣靚妝,艷溢香融,羞殺蕊珠宮女。</p><p class="ql-block">易得凋零,更多少、無情風雨。愁苦。</p><p class="ql-block">閑院落凄涼,幾番春暮。(閑院 一作:問院)</p><p class="ql-block">憑寄離恨重重,這雙燕,何曾會人言語。</p><p class="ql-block">天遙地遠,萬水千山,知他故宮何處。</p><p class="ql-block">怎不思量,除夢里、有時曾去。</p><p class="ql-block">無據(jù),和夢也、有時不做。</p><p class="ql-block"><b>李清照——婉約詞宗,詞別是一家</b></p><p class="ql-block">她提出詞“別是一家”的說法,是宋代的重要詞論,也成為她詞創(chuàng)作的理論依據(jù)。她詞的風格以婉約為主,屹然為一大宗,人稱“婉約詞宗”。</p><p class="ql-block"><b>《如夢令》</b></p><p class="ql-block">常記溪亭日暮,沉醉不知歸路。</p><p class="ql-block">興盡晚回舟,誤入藕花深處。</p><p class="ql-block">爭渡,爭渡,驚起一灘鷗鷺。</p><p class="ql-block"><b>《聲聲慢》</b></p><p class="ql-block">尋尋覓覓,冷冷清清,凄凄慘慘戚戚。</p><p class="ql-block">乍暖還寒時候,最難將息。</p><p class="ql-block">三杯兩盞淡酒,怎敵他晚(一作"曉")來風急?</p><p class="ql-block">雁過也,正傷心,卻是舊時相識。</p><p class="ql-block">滿地黃花堆積。憔悴損,如今有誰堪摘?</p><p class="ql-block">守著窗兒獨自,怎生得黑?</p><p class="ql-block">梧桐更兼細雨,到黃昏、點點滴滴。</p><p class="ql-block">這次第,怎一個愁字了得!</p> <p class="ql-block"><b>岳飛——氣壯山河,寫就愛國名篇</b></p><p class="ql-block">他的詞作首首與抗戰(zhàn)有關(guān),字字珠璣,尤其這首“壯懷激烈”的《滿江紅》,光昭日月,氣吞山河,成為千古傳誦的愛國名篇。</p><p class="ql-block"><b>《滿江紅·怒發(fā)沖冠》</b></p><p class="ql-block">怒發(fā)沖冠,憑闌處、瀟瀟雨歇。</p><p class="ql-block">抬望眼,仰天長嘯,壯懷激烈。</p><p class="ql-block">三十功名塵與土,八千里路云和月。</p><p class="ql-block">莫等閑、白了少年頭,空悲切。</p><p class="ql-block">靖康恥,猶未雪。臣子恨,何時滅。</p><p class="ql-block">駕長車,踏破賀蘭山缺。</p><p class="ql-block">壯志饑餐胡虜肉,笑談渴飲匈奴血。</p><p class="ql-block">待從頭、收拾舊山河,朝天闕。</p><p class="ql-block"><b>陸游——“亙古男兒一放翁”,抒壯志未酬之幽憤</b></p><p class="ql-block">其詞主要內(nèi)容是書寫愛國情懷,抒發(fā)壯志未酬的幽憤,多將理想化成夢境而與現(xiàn)實的悲涼構(gòu)成強烈的對比。陸游詞風格多樣,最具特色的是慷慨雄渾、蕩漾著愛國激情的詞作。</p><p class="ql-block"><b>《訴衷情》</b></p><p class="ql-block">當年萬里覓封侯,匹馬戍梁州。</p><p class="ql-block">關(guān)河夢斷何處?塵暗舊貂裘。</p><p class="ql-block">胡未滅,鬢先秋,淚空流。</p><p class="ql-block">此生誰料,心在天山,身老滄洲。</p><p class="ql-block"><b>《卜算子·詠梅》</b></p><p class="ql-block">驛外斷橋邊,寂寞開無主。</p><p class="ql-block">已是黃昏獨自愁,更著風和雨。</p><p class="ql-block">無意苦爭春,一任群芳妒。</p><p class="ql-block">零落成泥碾作塵,只有香如故。</p> <p class="ql-block"><b>張孝祥——駿發(fā)踔厲,上承蘇軾,下啟辛棄疾</b></p><p class="ql-block">張孝祥以蘇軾為榜樣,詞寫的豪情萬丈,其詞“豪壯典麗”,并不局限于一種文風,而尤以忠憤悲慨的愛國詞為世所名。</p><p class="ql-block"><b>《六州歌頭》</b></p><p class="ql-block">長淮望斷,關(guān)塞莽然平。征塵暗,霜風勁,悄邊聲。黯銷凝。追想當年事,殆天數(shù),非人力;洙泗上,弦歌地,亦膻腥。隔水氈鄉(xiāng),落日牛羊下,區(qū)脫縱橫??疵跸C,騎火一川明,笳鼓悲鳴,遣人驚。</p><p class="ql-block">念腰間箭,匣中劍,空埃蠹,竟何成!時易失,心徒壯,歲將零。渺神京。干羽方懷遠,靜烽燧,且休兵。冠蓋使,紛馳騖,若為情!聞道中原遺老,常南望、翠葆霓旌。使行人到此,忠憤氣填膺,有淚如傾。</p><p class="ql-block"><b>辛棄疾——“詞中之龍”,拓寬詞的內(nèi)容和題材</b></p><p class="ql-block">其詞藝術(shù)風格多樣,以豪放為主,風格沉雄豪邁又不乏細膩柔媚之處。辛棄疾在詞史上的一個重大貢獻,就在于內(nèi)容的擴大,題材的拓寬,其詞題材廣闊又善化用典故入詞。</p><p class="ql-block"><b>《永遇樂·京口北固亭懷古》</b></p><p class="ql-block">千古江山,英雄無覓孫仲謀處。</p><p class="ql-block">舞榭歌臺,風流總被雨打風吹去。</p><p class="ql-block">斜陽草樹,尋常巷陌,人道寄奴曾住。</p><p class="ql-block">想當年,金戈鐵馬,氣吞萬里如虎。</p><p class="ql-block">元嘉草草,封狼居胥,贏得倉皇北顧。</p><p class="ql-block">四十三年,望中猶記,烽火揚州路。</p><p class="ql-block">可堪回首,佛貍祠下,一片神鴉社鼓。</p><p class="ql-block">憑誰問、廉頗老矣,尚能飯否?</p> <p class="ql-block"><b>劉過——“詞多壯語”,感慨國事、大聲疾呼</b></p><p class="ql-block">詞中寫“平生豪氣,消磨酒里”處甚多,但更能代表劉過詞特色的是感慨國事、大聲疾呼的作品,這些作品都寫得慷慨激昂,雖偶有粗率之處,但風格豪放,卻是劉過詞的本色。</p><p class="ql-block"><b>《唐多令》</b></p><p class="ql-block">蘆葉滿汀洲,寒沙帶淺流。</p><p class="ql-block">二十年重過南樓。</p><p class="ql-block">柳下系船猶未穩(wěn),能幾日,又中秋。</p><p class="ql-block">黃鶴斷磯頭,故人曾到否?</p><p class="ql-block">舊江山渾是新愁。</p><p class="ql-block">欲買桂花同載酒,終不似,少年游。</p> <p class="ql-block"><b>南宋晚期</b></p><p class="ql-block"><b>姜夔——幽韻冷香,建立起新的審美規(guī)范</b></p><p class="ql-block">他是一個既能填詞又能譜曲的詞人,詞境獨創(chuàng)一格,藝術(shù)思維方式和表現(xiàn)手法也別出心裁。他的貢獻主要在于對傳統(tǒng)婉約詞的表現(xiàn)藝術(shù)上進行改造,建立起新的審美規(guī)范。</p><p class="ql-block"><b>《揚州慢》</b></p><p class="ql-block">淮左名都,竹西佳處,解鞍少駐初程。</p><p class="ql-block">過春風十里,盡薺麥青青。</p><p class="ql-block">自胡馬窺江去后,廢池喬木,猶厭言兵。</p><p class="ql-block">漸黃昏,清角吹寒,都在空城。</p><p class="ql-block">杜郎俊賞,算而今重到須驚。</p><p class="ql-block">縱豆蔻詞工,青樓夢好,難賦深情。</p><p class="ql-block">二十四橋仍在,波心蕩、冷月無聲。</p><p class="ql-block">念橋邊紅藥,年年知為誰生?</p><p class="ql-block"><b>吳文英——“芬菲鏗麗”,打破傳統(tǒng)的層次結(jié)構(gòu)方式</b></p><p class="ql-block">他被稱作“詞家李商隱”,師承周邦彥,重格律、重聲情、講修辭、善用典。其詞具有打破傳統(tǒng)的層次結(jié)構(gòu)方式、轉(zhuǎn)換自由、跳躍性強、現(xiàn)實與想象雜糅的特點。</p><p class="ql-block"><b>《唐多令》</b></p><p class="ql-block">何處合成愁?離人心上秋。</p><p class="ql-block">縱芭蕉不雨也颼颼。</p><p class="ql-block">都道晚涼天氣好;有明月、怕登樓。</p><p class="ql-block">年事夢中休,花空煙水流。</p><p class="ql-block">燕辭歸、客尚淹留。</p><p class="ql-block">垂柳不縈裙帶住,漫長是、系行舟。</p> <p class="ql-block"><b>蔣捷——別開生面,獨立于時代風氣之外</b></p><p class="ql-block">其詞極富特色和個性,詞風另辟蹊徑,不主一家,而兼融豪放詞的清奇流暢和婉約詞的含蓄蘊藉,既無辛派后勁粗放直率之病,也無姜派末流刻削隱晦之失,在宋末詞壇上獨立于時代風氣之外,卓然成家。</p><p class="ql-block"><b>《虞美人·聽雨》</b></p><p class="ql-block">少年聽雨歌樓上,紅燭昏羅帳。</p><p class="ql-block">壯年聽雨客舟中,</p><p class="ql-block">江闊云低,斷雁叫西風。</p><p class="ql-block">而今聽雨僧廬下,鬢已星星也。</p><p class="ql-block">悲歡離合總無情,</p><p class="ql-block">一任階前、點滴到天明。</p> <p class="ql-block">歷史已化為塵煙,只留下這一篇篇杰出的詞作,告訴我們發(fā)生了什么。</p><p class="ql-block">沒事的時候,讀一讀這些宋詞,感受其中的美好!</p>